40 yıllık PC’lerden sonra, sonunda Mac’e geçmemin basit nedeni işte burada

Mac’lere yabancı değilim. Son 40 yılda Mac’leri kullandım ve yaklaşık beş yıl önce müzik prodüksiyonumu platforma taşıdım. Ancak yakın zamana kadar e-posta, yazma, elektronik tablolama ve diğer her şey Windows’ta yapılıyordu.

Ancak bir uygulama sayesinde sonunda Redmond devinin gururunu ve sevincini ortadan kaldırabildim. Mac artık benim günlük bilgisayarım ve buraya gelmem yaklaşık kırk yılımı aldı. Ve Mac yolculuğuma dönüp baktığımda, uzun ve tuhaf bir yolculuk oldu ve bunu burada belgeleyeyim dedim. Yolculuğum uzun zaman önce, orijinal Apple bilgisayarı çağında başladı… [queue the time travel effects].

1970’ler: Apple’ın erken bir ısırığı

evet dedim ya orijinal Apple bilgisayar, benzer deneyime sahip çoğu insanın görselleştirdiği meyveli etiketli bilgisayar olan Apple II değil. İlk bilgisayar deneyimimi yaşadım. Çıplak bir CRT’ye çıktı veren bir tezgah üzerine yerleştirilmiş bir Apple anakartı ile karanlık bir odaya girdiğimi hala hatırlıyorum. Gördüğüm en havalı şeylerden biri olduğunu düşündüm.

Fairlight CMI (müzik odaklı erken bir bilgisayar), Commodore PET, IMSAI, Altair ve hatta IBM delikli kartları da o yıllardaki deneyimlerimi oluşturdu, ancak bunlar alakalı değil. Tüm söylemek gerekirse, ilk Apple deneyimim uzun zaman önceydi.

1980’ler: Daha uygun fiyatlı seçenekler

Bu on yılın başlangıcında, her şirketin büyümekte olan bir pazarda istediği gibi her yerde yeni PC’lerin ortaya çıktığını gördü ve IBM henüz “PC” kısaltmasını gasp etmemişti. Apple II, satış hacmi açısından neredeyse en büyük oyuncu olmasa da, bu zamana kadar pazardaki baskın makinelerden biriydi.

Evet, Apple II aslında 1977’de piyasaya sürüldü. 1981’de Apple II gerçekten çekiş kazandığında onları ve ilişkili yazılımları satıyordum. (Eagle Computer uyumlularını da sattım!) Ayrıca, bugün çoğu insanın 1980’ler olarak düşündüğü şey, aslında 70’lerin sonlarında başladı. Dennis Barnhart ile birlikte bakın.

Apple II/IIe’ler pahalı olduğundan ve daha az genişletilebilir (Apple II’lerde kart yuvaları vardı!) Atari 800’den Commodore 64’e, çoğunlukla daha ucuz oldukları için, ama aynı zamanda büyük ölçüde aynı özelliklere ve bazı durumlarda daha iyi özelliklere sahip oldukları için Atari ST ve Amiga’ya geçtim. Özellikle oyun açısından – evet, bir zamanlar kendimi şımartmıştım.

Müzik, bilgisayarlara erken dahil olmamın gerçek nedeniydi. Müzik camiasında Apple ile gerçek bir rekabeti olan Atari ST, tüm zamanların en iyi müzik bilgisayarlarından biriydi – Tanrı aşkına, ST’nin MIDI bağlantı noktaları vardı. Yerel bir Atari mağazasında yazılım için zamanımı takas ederken, çocukları için Robin Williams’a bir tane sattım. Şaka yapmıyorum.

Bir kenara: Spacewar’ın programcısı Steve Russel, Bilgisayar Tarihi Müzesi’ndeki DEC PDP-1’in bir demosunda! programcıların şimdiye kadar yapılmış her bilgisayarla yaptığı ilk şeyin ona müzik ve satranç oynamayı “öğretmek” olduğu gerçeğini aktardı. Müzik/bilgisayar aşkım pek benzersiz değil.

Ortaya çıktıklarında, Lisa ve Macintosh geleceğin zorlayıcı habercileriydi. Ancak, bu anlatı boyunca yinelenen bir tema olarak, mali açıdan gerçekçi seçenekler değildi. Ayrıca Apple’ın davranışıyla ilgili sorunlar yaşadım – daha sonra bunun hakkında.

Duygularımdan bağımsız olarak, Atari/Amiga kulak eğitim programımı (Not Al) ona aktarmak için neredeyse bir Macintosh satın alıyordum. Listen adlı platform için zaten benzer bir ürün mevcut olmasaydı, ben olurdum. Küçük bir istisna dışında Listen genel eğitim için daha iyi bir programdı ve programlama tükenmişlik aşamasına geliyordum. Aptal değilim. Kapat, ama puro yok.

1990’lar: Bilgisayar Dünyası

Bu on yıldaki tavrım büyük ölçüde aynıydı. Apple çok pahalıydı, mevcut uygulamalarda çok sınırlıydı ve dürüst olmak gerekirse, Steve Jobs 1997’de geri dönene kadar beceriksiz ve tembeldi. IBM tipi PC’ler tamamen çiçek açmıştı ve Microsoft, Windows’u masaüstü hakimiyetine yükseltiyordu. Gerçekten de, Bir noktada Apple, Dodo’nun yolundan gidebilirmiş gibi görünüyordu. Çok az kişi işlerin aslında şirket için bu kadar korkunç olduğunu hatırlıyor. Onlar.

1994’teki Mac klonları, yine büyük ölçüde daha düşük maliyetler nedeniyle bir izlenim bıraktı. Ancak, Apple’ı taklit etmeye çalışan diğer birçok ürün gibi onlar da o kesinlikten yoksundu. bir şey. eğer vazgeçeceksen je ne sais quoiBir tekne dolusu nakit biriktirsen iyi edersin, ama tasarruflar oldukça hafifti.

iMac, iBook ve daha hızlı G4/G5 Mac kulelerinin ortaya çıktığı on yılın (1998) sonlarına kadar Mac’e çok az dikkat ettim veya hiç dikkat etmedim. Jobs ve Apple’ın büyüsü geri döndü, ama ben hala ehh-yine, fiyat. Ayrıca, Apple’ın pek çok yeni teklifinde bana pek çekici gelmeyen belli bir ufacık bopper tadı vardı.

Bunca zaman PCWorld sanat departmanı için Mac’leri yedekliyordum, bu yüzden Mac OS’de iyi eğitim aldım (yakında OS X ve şimdi macOS olacak). Ve evet, PCWorld Mac’ler kullanılarak yayınlandı. Adobe o günlerde hüküm sürdü ve tüm yaratıcılar Mac’lerin Adobe Photoshop ve Illustrator’ı çalıştırmasını istedi. Bu kadar basitti.

2000’ler: Intel, Retina ve Core ses

Apple Intel’e geçtiğinde ve Boot Camp duyurulduğunda, çift önyükleme için daha şık bir Mac kullanma fikri kafamda dönmeye başladı. Artık özellikle hevesli biri olmasa da, uzun zamandır Windows kullanıcısıydım. Ardından ilk modern, alüminyum iMac’ler 2008’de sokaklara çıktı ve fikir gerçekten süzülmeye başladı.

Apple ayrıca uzun zamandır parçası olduğum müzik/bilgisayar romantizmi/ilişkisini de anlıyor. Şirketin Core sesi, ses arabirimleri ve MIDI cihazları eklemeyi ve birleştirmeyi çok kolaylaştırır. Ayrıca, Apple’ın benzer şekilde güçlü DAW’lara kıyasla gülünç derecede düşük bir fiyata sunduğu Logic Pro X de cezbedici. Ücretsiz olan GarageBand’den bahsetmiyorum bile!

Müzikalite benim ve benim gibiler için bir satış noktası, çünkü bilgisayarlarla beste yapmak ve kayıt yapmak varlığımızın ayrılmaz bir parçası. Farkında değilseniz, modern bir bilgisayar, bir zamanlar kaydettiğim en iyi analog donanımı aşan sonuçlar üretebilir. Uzun zaman önce dijital hale gelen büyük stüdyolarda buna dahil.

2012’de daha sığ kabuklu iMac’ler ortaya çıktığında, gerçekten kötü bir kıskançlık vakasıyla uğraşmaya başlamıştım. Bence onlar şimdiye kadar üretilmiş en iyi görünümlü bilgisayarlar. Renkli yeni iMac’leri saymak bile. Zevkler değişir. Retina ekranları göründüğünde, bir şekilde bir tanesine sahip olacağımı biliyordum. Ama benim gibi sürekli cimriler için Apple’dan yeni satın almak kolay değil.

2022: Dengeyi bozan uygulama

Her zaman macOS’u sevmiş olsam da ve daha uyumlu bir deneyim olsa da, onu hala önyükleme kampı yaptığım Windows 7, 8 veya 10’a (11 çok daha iyi, daha fazla Mac benzeri) tercih etmedim. Windows’un keskin ekran yazı tiplerini macOS’un WYSIWYG yazı tiplerinden daha çok takdir ediyorum, ancak bunun dışında şimdi macOS’u çok daha çekici buluyorum. Gerçekten, gerçekten daha temiz, daha geniş tasarımı kazıyorum. Ancak tüm günlük iş akışımı aktarmanın önünde hâlâ bir engel vardı.

Beni günlük Windows eziyetime bağlayan uygulama, fatura sistemim için kullandığım Microsoft’un Access (née FoxPro) veritabanıydı. Microsoft, ofis paketlerinin çoğunu uzun zaman önce Mac OS/OS X/macOS’a taşırken, Access dikkate değer istisnadır.

Başlangıçta Mac’te Access ile eşleşebilecek hiçbir şey yoktu ve pahalı FileMaker, ortaya çıktıktan sonra bile bana çekici gelmedi. Sonra 35 dolarlık Ninox’u buldum. Burada bunun hakkında çok fazla ayrıntıya girmeyeceğim, ancak incelememde bunun hakkında daha fazla bilgi edinebilirsiniz. Tam zamanlı olarak ona geçtim ve onu seviyorum. Hatta IDG’nin depolama test verilerini ona taşıyorum.

Ninox, bir zamanlar yalnızca Windows’ta bulabileceğiniz türden bir uygulamadır. Özellikle son zamanlarda oldukça yavaş olan Windows’taki Access ile karşılaştırıldığında, son derece hızlıdır. İncelememde yazdığım gibi, “İçe aktarma, kaydırma, sürükle ve bırak, görüntü yükleme, hepsi çok, çok hızlıydı – göz açıp kapayıncaya kadar.” Sonunda Access kadar iyi bir veritabanı uygulamasına sahibim ve geçişin önündeki son engel de ortadan kalktı

geçiş fiyatı

Beni rahatsız eden Apple’ın temel fiyatlandırması değil. Gerçekten de, Thunderbolt ve Mac’lerle birlikte gelen sansasyonel yüksek DPI Retina ekranları hesaba kattığınızda, benzer bileşenlere sahip Windows PC’ler aynı veya daha fazla maliyetlidir. Bu ekranlar ucuz değil ve Windows dünyasında (USB ve HDMI) buna uygun hiçbir şey görmedim. (LG’nin benzer UltraFine’leri yalnızca Thunderbolt içindir ve çoğu Windows kullanıcısı için geçerli bir seçenek değildir.)

IDG

Tüketici duyarlılığımı gerçekten rahatsız eden şey, Apple’ın yükseltmelerin maliyetini/maliyetini birden çok kez şarj etmesidir. Prim anlaşılabilir, ancak gidişat ücretinin iki ila üç katı mı? Otomobil üreticileri gurur duyardı. Sonra, stratejik özellik yerleştirme, planlı eskitme ve son zamanlarda tamamen yükseltilebilirlik ve kullanıcı tarafından onarılabilirlik eksikliği yoluyla satış yapmanın güzel sanatı var.

Ayrıca şirketin davalı geçmişi (Apple’ın ilham aldığı ve lisansladığı aynı XParc teknolojisinden doğan Gem Windows işletim sistemi için Digital Research’ü dava ediyor), iş uygulamaları, tek düğmeli fareyi çağıran karpal tünel… Devam edebilirdim. Kısacası, Apple çoğumuzun şekil bilincine sahip alt bölgelerine sahip, bunu biliyor ve gerçeği kullanıyor. Tanrı aşkına, en azından önce bana bir içki ısmarla.

Bütün bunlar, ürünlerin kendilerine olduğu kadar ürünleri tasarlayan ve üzerinde çalışan insanlara da büyük saygı duyuyorum. ARM’ye geçişle birlikte, kesinlikle en iyi şeyler oluyor.

Para sorununa ahlaki açıdan iflas etmiş çözümüm mü? Birkaç yıl önce, ilgili bir şarkı için 8GB veya RAM’li kullanılmış bir 2015 27 inç Core i5 iMac ve bir Fusion sürücü aldım. Ardından, garantiyi geçersiz kılarak ve üniteyi tuğlalama şansını kullanarak, kendimi bu makaleyi yazdığım Core i7-6700, 32GB bellek, 2TB NVMe/4TB SATA SSD birimine yükselttim. Toplam madeni para: 1.400$ (zaten SSD’lerim vardı), 5K’lık bir ekrandan sadece 200$ fazlası bana mal olacaktı.

Öznel olarak, evcil hayvan projem neredeyse herhangi bir yeni Mac kadar hızlı. Aslında, bir SSD ile eşleştirirseniz, son on yılda neredeyse tüm işlemciler günlük işler için hızlı görünecektir. Bu yükseltmeyi yaptığım düzinelerce arkadaşımdan birine sorun.

Ama ahlaki pusulamı bozan ve beni Apple’ın Svengali benzeri hakimiyeti altına sokan faktörleri tekrarlamadan hikayeyi bitiremem. Belirli bir sıra gözetmeksizin ve önemi veya tekrarı dikkate almadan:

• Yüksek DPI Retina ekranlar
• Eşsiz derecede şık fiziksel tasarım
• Delicesine yüksek kaliteli yapı
• macOS’in temiz, ferah görünümü ve üstün kararlılığı
• Çekirdek ses, çoğu müzik donanımının kurulumunu çok kolaylaştırır
• Entegre ekran görüntüsü (BlackHole’un geri döngü yardımcı programını yüklediğimde sesli)
• Hızlı ağ numaralandırma
• Önizleme uygulamasından PDF’lere açıklama ekleyebilme ve JPG’leri düzenleyebilme
• Üçüncü taraf yazılım olmadan kullanıcı tanımlı klavye kısayolları
• Uygulamaları yükleme ve kaldırma kolaylığı
• Yetkili ve ücretsiz ofis uygulamaları
• Özelleştirilebilir Bulucu araç çubuğu

Bir şey daha

macOS’ta beni rahatsız eden tek bir şey var ve o da Multimedya Aktarım Protokolü desteğinin olmaması. Windows’ta bulunan MTP, üçüncü taraf bir yardımcı programa başvurmadan dosyaları bir Android telefondan çekmenize izin veren şeydir. Bu bana kasıtlı bir gözetim gibi geliyor. Apple’ın iPhone satarken gerçekten yardıma ihtiyacı var gibi.

Ama macOS’un keyfini çıkarıyorum. Her şey dışarı çıktığında kaygan, müzik prodüksiyonu için harika ve iMac masamda birinci sınıf görünüyor. Arada bir vicdanım beni gagalıyorsa, şey…asla asla deme.